Soms zweef ik door de wolken
en zie ik me zelf lopen
door donkere bossen
over zonovergoten weide

Dan weer lig ik op de grond
voel het zand tussen mijn vingers
het kriebelen van het gras
de beknelling van mijn kleding

Soms loop ik door de stad
en zie anderen zich haasten
langs volle etalages
altijd op weg

Dan weer zit ik stil
en kijk naar binnen
en denk
Shit wat is het leeg

Maar soms beklim ik bergen
kan ik niet stil blijven staan
kijk ik alleen maar omhoog
totdat ik de top heb bereikt

Dan ben ik me bewust
dat ik niet verder kan gaan
eerst moet ik weer terug
in dat diepe dal

Maar dan, soms, heel even
is er dat evenwicht
is er geen binnen en geen buiten
is er geen moeten en geen willen
is er geen denken en geen voelen
dan is er alleen maar Zijn ...